Caroline Bezemer: Het is een gure, donkere dag als ik onderweg ben naar mevrouw Ruiterse. Ze is 68 jaar en heeft sinds een paar maanden twee ochtenden in de week een baantje in een zorgcentrum voor ouderen. Werken is ook meedoen in de maatschappij en daarom spreken veel van onze bewoners liever over werk dan dagbesteding.

Het is november, een gure dag. November is ook de maand, waarin we herdenken. De namen noemen, lichtjes aansteken voor de mensen die we missen.

Maandagochtend rond 8.15 kom ik aan bij mijn kantoor. Ik zie hem al staan. Hij staat voor de deur van het kantoor waar ik heen ga.  Het is John. Hij is zo te zien erg boos.

“Goedemorgen, John. Je bent vroeg.” “Ja, ik ben boos en ik moet je nu spreken.” “Zal ik eerst even koffie halen voor ons allebei? Dat praat gemakkelijker en we kunnen gelijk wat opwarmen.” Dat vindt hij een goed idee.

Troostvogel

Het nieuwe jaar is begonnen. We weten vaak niet wat een jaar brengt, dat wisten we vorig jaar ook niet.

Zo aan het begin weten we niet, wat er allemaal kan komen. Het jaar is voor mezelf afgesloten met veel verlies.

Als geestelijk verzorger werk ik met mensen met een verstandelijke beperking. Zij ervaren net als wij allemaal ook verlies. Verlies van gezondheid, van ouders, van huisdieren, van begeleiding…etc.

Ze is boos. Ze voelt zich niet gekend....er zijn zoveel verschillende mensen die voor haar zorgen....zij kennen haar niet en zij herkent de begeleiding niet... Wat kan dan wat Licht geven?

De vragen achter de vragen… en het verlangen naar thuis, naar vroeger en leven zonder beperking.

Het was lang geleden in een veel te kleine dierentuin. Ik zie de tijger langs de tralies gaan. Steeds dezelfde ronde. Zoekend naar een uitgang.

Vandaag mocht ik in mijn werk als geestelijk verzorger iemand ontmoeten. Ze schitterde niet meer, alles was somber en moeilijk. Ze kon niet meer. Haar leven was niet gemakkelijk geweest, maar toen ik haar vroeg naar haar oma kwam er iets van een schittering.