Troostvogel

Het nieuwe jaar is begonnen. We weten vaak niet wat een jaar brengt, dat wisten we vorig jaar ook niet.

Zo aan het begin weten we niet, wat er allemaal kan komen. Het jaar is voor mezelf afgesloten met veel verlies.

Als geestelijk verzorger werk ik met mensen met een verstandelijke beperking.  Zij ervaren net als wij allemaal ook verlies. Verlies van gezondheid, van ouders, van huisdieren, van begeleiding…etc.

En nu was ik van dichtbij onverwachts veel geraakt door verlies, mijn moeder en pleegdochter overleden binnen twee weken rond Kerst.

Ik merk nu hoe belangrijk het is dat er mensen om je heen zijn. En ook hoeveel talent bewoners met in onze ogen beperkingen hebben.

Het eerste wat me trof op de dag dat ik naar mijn werk ging was een hele grote paarse envelop op mijn bureau.

Ik deed de envelop open en er kwam een prachtige tekening uit. Ik wist niet direct wat het was, maar dat hoeft niet met kunst. De kunstenaar kwam vrij snel ook het kantoor in, toen hij zag dat ik er was.

“Heb je mijn tekening gevonden?” “Ja, erg mooi, dank je wel!” “Je moeder is dood, toch?” “Ja, dat is waar.” “Was ze oud of ziek of allebei?” “Ze was 80 jaar, niet ziek.” “O, beetje raar, als je niet ziek bent en je gaat wel dood. Zou het de leeftijd zijn? Mijn oma leefde nog toen ze bijna 100 jaar was.” Het is even stil. “Weet je wat ik heb getekend?” Ik weet het eerlijk gezegd niet. En zeg dan: “Nee, ik vind het wel mooi, alle kleuren.” Hij glimlacht. “Ja, dat is ook de bedoeling, al die kleuren kunnen je opvrolijken, want het is een Troostvogel. We hebben op de achterkant alle namen gezet van het Atelier.” Het raakt me. Hij kijkt me aan en zegt dan: “Ja, jij geeft ook troost als wij verdrietig zijn, nu gaan we jou troosten. Zullen we ook een lichtje erbij aansteken?”

Ik steek braaf de kaars aan en we steken kaarsjes erbij aan voor zijn moeder, voor mijn moeder..etc.

Hij zucht eens diep en zegt dan: “Wanneer mag ik weer komen en heb je de kalender met data voor de muziekgroep dan klaar?”

Een mooi begin van de dag. Ik voel me wat kwetsbaarder en sneller moe, maar er zijn mooie ontmoetingen. Even later kom ik op een afdeling waar een meneer net heen is verhuisd. Ik vraag hoe hij het vindt in zijn nieuwe appartement. Hij vindt het te klein en raakt steeds de weg kwijt.

“Ga je mee naar beneden”, zegt hij. Ik loop mee en we komen bij een ruimte van de dagbesteding. “Kan jij sjoelen?” “Nou, eigenlijk niet zo goed.” “Moet je eens doen met mij, dan kan ik winnen.” En zo sjoelen we een potje en hij vertelt ondertussen wat hij van zijn nieuwe huis vindt en ik luister en verlies grandioos.

Ik merk nu hoe waar de woorden van Manu Keirse zijn. Verlies kan je niet verwerken, verlies is verweven met je leven…het komt en gaat en het is de kunst er mee te leven…me te laten raken en tijd te nemen tussen alles door…er te zijn voor de ander, maar nu ook stil bij mezelf.

De Troostvogel heeft een mooie plaats en de sjoelbak zullen we deze weken regelmatig nog even opzoeken om zo gesprekken vorm te geven. Praten en sjoelen gaat goed samen.