Ken je mij ?
Het is een mooie zomerdag. Ze zit op een bankje met haar rollator voor zich. Ze is boos.
Ik ga er even naast zitten en voor ik zit begint ze te praten. “Ik wil hier niet zijn, ik ben niet als zij…zij zijn gek, hartstikke gek. En de begeleiding doet ook niets…”
Het is even stil. En dan gaat ze verder met een veelheid aan scheldwoorden en hoe ze tekort is gekomen en hoe dit altijd zo geweest is en niemand haar ooit begrijpt. De stem wordt harder en de toon indringender.
En ik luister. Als de stortvloed aan woorden klaar is, kijkt ze me aan en lijkt te wachten op een reactie. Ik merk aan mezelf, dat ik het niet zo goed weet. Ik voel wel veel bij haar en bij mezelf aan verdriet, wanhoop…, maar ik zie en hoor veel boosheid.
Ik haal diep adem en zeg dan: “Wat veel en ik weet even niet wat ik hier op moet zeggen.” Dat was niet wat ze wilde horen. Ze gaat nog even door, dat ik ook niets kan en niets doe en geen beter huis weet en niet zie dat ze hier helemaal niet hoort..etc.
“Ja, je heb helemaal gelijk”, zeg ik, “Er klopt ook helemaal niets van. Het had nooit zo mogen gebeuren en hier zitten we nu op een bankje in de zon. Het lijkt zo mooi, maar dat is het niet. Ze zien je niet, ze horen je niet en ik doe er ook niets aan, wat een ellende.”
Ze kijkt me aan: “Meen je dat?” “Ja, dat meen ik. Ik word er alleen niet zo boos van, maar verdrietig en bezorgd, beetje bang, dat dit erger wordt en ik er niets aan kan doen en velen met mij niet.” Ik zie dat haar boosheid zakt en de tranen over haar wangen lopen. Zoveel verdriet, zo vaak niet gekend, niet gehoord…en nu steeds nieuwe mensen, medebewoners die er van in de war raken en soms onberekenbaar zijn…dat geeft angst. Ja, en wat kan je anders, dan je onmacht er uit te schreeuwen.
Dit is ook het gevolg van te weinig vast personeel. Mensen die hard hun best doen om te zorgen voor alles, maar soms de bewoners niet meer kennen en alles reageert weer op elkaar en heeft invloed op elkaar. Dan kan de dienstlijst kloppend zijn, maar als je dan werkt met allemaal invallers, dan is gekend worden en gezien worden moeilijk…zowel voor de bewoners als voor de begeleiders/verzorgers.
En ik kan alleen luisteren, er even zijn, haar erkennen in haar bestaan en samen zoeken naar wat Licht in het geheel. Dat leed iets lichter maken, dat zat deze keer in samen een ijsje eten aan het eind van de middag en even lachen om een vogel die probeerde met een veel te grote tak te vliegen.
